Camino de la Muerte - Droga Śmierci (na rowerze w trampkach :D)

W związku z tym, że ortopeda zalecił jazdę na rowerze w ramach rehabilitacji moich rzepek, postanowiłam tym razem zastosować się do jego wytycznych. (To, że na Camino de la Muerte, Death Road, na Drodze Śmierci, głównie używa się rąk - do hamowania -  to już inna rzecz :P).

Dzień wcześniej jakoś niezbyt długo dałam się przekonywać. O tej drodze słyszałam już wcześniej, a gdy jeszcze teraz zobaczyłam rower i ekwipunek... :) Co prawda, przewodnik Bezdroży twierdzi, że droga ta jest przeznaczona wyłącznie dla profesjonalistów o żelaznych nerwach, ale w agencji turystycznej powiedziano mi, że nie trzeba być jakimś specjalistą w jeździe rowerem po górach, żeby tę trasę przejechać.

Agencja nazywała się No Fear Adventure :D

Po wyjściu z biura spojrzałam na swoje treki - no, na rower to one nie za bardzo się nadają. Trza dokupić buty. Ale żeby było to takie łatwe! Już przyzwyczaiłam się do tego, że w Polsce ciężko jest dostać obuwie damskie na moją stopę... Ale tutaj miałam problem ze zwykłymi półbutami! Koniec końców padło na lekko przyciasne trampki... W sam raz na Drogę Śmierci :D

Rano część ekipy (reszta była zabierana potem po drodze) spotkała się w agencji, żeby poprzymierzać sprzęt. Każdy został wyposażony w spodnie ochronne, kamizelkę, ochraniacze na kolana i łokcie, rękawiczki oraz kask.

Po szybkim śniadaniu ruszyliśmy na przełęcz La Cumbre (4643 m n.p.m.) - pogoda była super! 

Tutaj dojechał drugi mikrobus, który zabierał pozostałe osoby z hosteli. I któż z niego wysiada? Daniel! Szwajcar, którego poznałam w Sucre i z którym komunikujemy się naszym łamanym hiszpańskim. No tak, stwierdził, gdzieżby indziej mógł mnie spotkać, jeśli nie na Drodze Śmierci - toż to Mujer Aventura, Kobieta Przygoda :P Oczywiście nie omieszkał również zwrócić uwagę na moje trampki... :D

Rowery były dość dobrej klasy, z hydraulicznymi hamulcami - na takim jeszcze nie siedziałam :)

Javier, nasz przewodnik, pokrótce przedstawił trasę naszego zjazdu, dał sporo różnych wytycznych i wskazówek - po czym ruszyliśmy!

Zanim jeszcze wjechaliśmy na właściwą Camino de la Muerte, czekał nas kilkunastokilometrowy przejazd (a właściwie zjazd) po drodze asfaltowej, po której poruszały się samochody. Tutaj mieliśmy wypróbować nasze rowery i się do nich przyzwyczaić. 

Zjazd? Wow, po prostu - łał :D Trasa niezwykle malownicza, z jednej strony wysokie zbocze, z drugiej - głęboka dolina, na której zamknięciu majaczą ośnieżone szczyty :) Nie wiedziałam, czy skupić się na zjeździe czy patrzeć dookoła.

Potem był tu kawałek trasy zamknięty dla rowerzystów, więc mikrobus przewiózł nas już na właściwą Camino de la Muerte.

Początek: La Cumbre, 4643 m n.pm.

Koniec: Yolosa, 1185 m n.p.m.

Długość: ok. 80 km

Zgubiona wysokość: ok. 3 600 m

Jak wygląda słynna Camino de la Muerte, Death Road, Droga Śmierci, o której w internecie krąży sporo legend? Jest wąska na tyle, że zmieści się tu tylko jeden samochód, co jakiś czas są zatoczki, w których można się wyminąć (ale zbyt wiele samochodów tu już nie jeździ, bo wybudowano nową, asfaltową drogę). Większość trasy pokryta jest kamykami i kamieniami różnej wielkości - na tych mniejszych i sypkich bywa ślisko, te większe trzeba omijać, bo można się srogo na nich wyglebnąć... Dużo zakrętów, zawijasów, zygzagów, serpentyn o kątach ostrych i ostrzejszych :) (wiem, od niejednego matematyka po głowie bym teraz dostała :P). Droga głównie leci w dół mniejszym lub większym (zazwyczaj) spadkiem. No i po jednej stronie cały czas towarzyszy nam stroma przepaść, którą mija się czasem na centymetry, a która kończy się kilkaset (na początku ponad tysiąc) metrów w dolinie poniżej... Ktoś by powiedział: w takim razie należy trzymać się prawej strony, gdzie mamy zbocze. Ale nie tutaj! Na tej drodze panuje zasada, że jadący pod górę mają pierwszeństwo, jadą przy zboczu, więc panuje tu ruch lewostronny -> rowerzystom jadącym w dół pozostaje lewa część drogi nad przepaścią :)

 

Dodam jeszcze, że w zasadzie to nigdy nie jeździłam rowerem po górach, wolę wędrówki po nich. Raz tylko siedziałam już na rowerze na trasie z Gorca na Przełęcz Przysłop, na nowym, czerwonym szlaku - ale rower został mi wówczas brutalnie wydarty przez właściciela, który twierdził, że szczęścia do jazdy na rowerze to ja nie mam. Ha! Zobaczymy tym razem! :P

Początkowo co kilka, kilkanaście minut robiliśmy przerwy - ponownie, by wyczuć rowery, na zdjęcia (każdy na końcu dostał płytkę z fotkami) i chyba przede wszystkim po to, by dłonie odpoczęły... Paluchy bolały, bo cały czas dwa palce każdej dłoni musiały ciężko pracować na hamulcach, a nieprzyzwyczajone łatwo mogły dostać skurczu. 

 Widoki - przepiękne. Na tej pierwszej części, gdzie ciągle się zatrzymywaliśmy, stwierdziłam, że to w sumie nuda... I że raczej wolałabym przejść się tą drogą, podziwiać krajobrazy, porobić zdjęcia, a tak, to muszę ciągle patrzeć pod koła - nuda! Doszłam do wniosku, że absolutnie nie rozumiem tych znajomych, którzy bujają się rowerami po górach - cóż w tym ciekawego? Nawet nie można pozachwycać się okolicą... Przynajmniej trampki dodawały nieco pikanterii całemu przedsięwzięciu... Tak sobie myślałam aż do czasu, gdy.... :)

- Łaaa!

Wiatr we włosach! (Tzn. wiatr buczy w kasku!) Droga śmiga przed oczami, ledwo w ostatnim momencie jestem w stanie dojrzeć większe kamienie, które muszę ominąć! Nie liczą się widoki! Nie mają znaczenia piękne zdjęcia! Ważna jest prędkość, balans ciałem na zakrętach, przepaść mijana czasem na kilkanaście centymetrów, wzburzona krew! Adrenalina! :D

A zaczęło się od przejazdu pod wodospadem :D Większość osób omijała go długim łukiem, ale - przygoda, przygoda! - bach pod samą wodą! :D Oj tak... Tu poczułam zew natury :D Wyminęłam dziewczynę, która jechała na tyle wolno, że przed nią zrobiła się długa przerwa - wkrótce zostawiłam ją daleko w tyle i Droga była moja :D

Cofam wszystko to, co pomyślałam o znajomych lubujących się w jeździe górskiej. Zabierzcie mnie ze sobą! :D

Było jakieś pół godziny takiego zjazdu do następnego postoju. Przejazd pod wodospadem, rozbryzgujące się błoto, serpentyny i ta Prędkość... I moja gęba od ucha do ucha :D

Odczucia nie do opisania!

Na postoju okazało się, że to już połowa drogi za nami... Wyraziłam głośno swój głęboki żal - krańcowo wyczerpane dziewczyny spojrzały na mnie zabójczym wzrokiem. Ups... :)

Wcześniej pomiędzy przewodnikiem a mną był jeszcze jeden chłopak, ale teraz musiał jechać z tyłu, bo jego dziewczyna nieco niedomagała. Czasem jednak dobrze jest być samemu, co nie trzeba opiekować się sierotami :P

I dawaj w pierwszej parze z rowerem za przewodnikiem! Siedziałam mu na ogonie, więc musiał trochę przyspieszyć :P To był zjazd :D W końcowej części było kilka potoków i rzeka do przejechania, ale był też fragment płaskiej drogi - tu to można było się zmęczyć... No i nudno.

Ech...

Wszystko co dobre... 

Dojechaliśmy do wioski Yolosa i tu kończyła się Camino de la Muerte. Wypiliśmy piwko, wznosząc toast za drogę, a potem przejechaliśmy do knajpy na obiad i prysznic. Ubłoceni, zakurzeni, spoceni, (niektórzy wykończeni) - ale wszyscy z niezwykłymi wspomnieniami :) Ja to chciałam jeszcze raz zjechać... :P (i te mordercze spojrzenia dziewczyn :P).

Legenda obalona - nie taka straszna ta trasa. Ale zjazd super :D Po powrocie do kraju muszę zaopatrzyć się w dobry rower... :P

Camino de la Muerte w pelnej krasie:
https://plus.google.com/u/0/photos/114482896135643526362/albums/5965523560228207185