Boliwijskie bezdroża

Przez boliwijskie bezdroża pędzi rozklekotany autobus, zostawiając za sobą tumany kurzu. Pędzi, czyli jedzie około 60-70 km/h. Jak na wypiaskowaną drogę, po której się porusza, to naprawdę sporo. Asfalt skończył się już dawno temu, zaraz za San Jose, a zacznie się dopiero po około 350 kilometrach w okolicach Concepcion.

Czerwona wstęga drogi najpierw prowadzi płaskim terenem, by po 50 kilometrach zacząć się wić pomiędzy nagle wyrastającymi wzgórzami. Krajobraz zmienia się, choć cały czas towarzyszy mu jeden element: dżungla. Czasem nagle gdzieś przy drodze pojawi się człowiek, który ma odebrać pakunek z autobusu lub jechać nim dalej. Czasem widać za nim pojedynczą chałupę lub drogę lub ścieżynę prowadzącą Gdzieś. A najczęściej nie ma nic - człowiek pojawia się Znikąd. Podobnie znikają ci, którzy po drodze wysiadają z autobusu - pośrodku Niczego.

Autobus przejeżdża tę trasę 3 razy w tygodniu, wydaje się więc, że taki przejazd jest jedną z niewielu rzeczy, które tutaj się dzieją. Co robią ci ludzie? Czym zajmują się prócz hodowli bydła i ewentualnie uprawą? Z czego żyją ci, których pojedyncze domki pochowane są gdzieś w gęstwinie? Jak im się żyje na takim odludziu? Czy ktoś o nich pamięta, prócz kierowcy autobusu, który uprzedza klaksonem swój przyjazd i tych, którzy przekazują im przez niego paczkę?

Czy są szczęśliwi...?

Niektóre z dróg odchodzących w leśną gęstwinę prowadzą do wiosek mennonitów, którzy żyją tu w zgodzie z naturą, w sposób tradycyjny, według ściśle określonych, restrykcyjnych zasad, korzystając przede wszystkim z rolnictwa i tego, co sami wytworzą. Są to potomkowie Niemców, którzy na te tereny przybyli kilka wieków temu, wyznający chrześcijański protestantyzm o charakterze ewangelickim, jak można o nich przeczytać. Posługują się starym językiem dolnoniemieckim. Jest to zamknięta społeczność, która rzadko opuszcza swoje kolonie - można ich za to często spotkać w dni targowe w okolicznych wioskach. Nietrudno ich rozpoznać - mężczyźni noszą koszule, ogrodniczki i słomiane kapelusze, a kobiety długie suknie z rękawami i zasłonięte włosy. Większość to wysocy niebieskoocy blondyni. Tutaj znaleźli to, czego szukali - żyzną ziemię i państwo, które nie miesza się w ich sprawy. Ponoć są ciekawi tego, co dzieje się w Europie, ale to w tym miejscu czują się najszczęśliwsi... 

Autobus mija te drogi niknące w dżungli - a tam gdzieś świat się po prostu zatrzymał.

Po paru godzinach jazdy autobus staje na kilka minut przerwy. Znajduje się tu prosta, drewniana wiata, pod którą kobieta z córką sprzedaje empanady (pierożki z nadzieniem serowym lub mięsnym) i zimny, mętny napój o nieokreślonej barwie. Mały załadunek i autobus jedzie dalej.

Po kolejnych paru godzinach dojeżdża do wioski - nadal pośrodku Niczego. Zbliża się południe, temperatura sięga ponad 40 stopni, ale powietrze chłodzi wiatr, który wzbija w górę czerwony pył. Senność wioski o tej porze poraża, ale jednocześnie sprawia, że każdy tu przybyły mimowolnie się jej poddaje...